Love, actually (is all around).

Mam taką świecką tradycję, że rok w rok, kiedy zaczyna padać śnieg, a w mieście pojawiają się świąteczne dekoracje, siadam wieczorem przed ekranem i oglądam "Love, actually". Rok w rok film ten ewokuje u mnie świąteczny nastrój. Ten film jest dla mnie, jak ciepłe kapcie i rozciągnięty dres. Któż nie zna tego filmu? Kto go chociaż raz nie oglądał? Nawet na fejsbuku istnieje grupa "zawsze przed Gwiazdką oglądam Love, actually" ;)Akcja filmu toczy się głównie w Londynie, w ciągu kilku przedświątecznych tygodni i jest historią miłosnych perypetii gromady osób, połączonych z sobą ściśle lub nieco luźniej. Miłość i jej okolice to główny temat filmu i mamy okazję obserwować różne typowe jej wcielenia. Mamy idealną historię romantycznej miłości, której nie przeszkodzi nawet brak wspólnego języka. Jest pierwsza miłość małego chłopca i miłosny trójkąt. Miłość bez wzajemności i miłość Kopciuszka i Księcia ;) Miłość pojmowana wyłącznie jako seks i miłość do przyjaciół. Młode, zakochane małżeństwo i stare, znudzone. Fabuła nie jest zbyt odkrywcza, ale też nie o to w tym filmie chodzi.

Oglądałam ten film tak niezliczoną ilość razy, że nie potrafię już ocenić go obiektywnie, oglądanie go, to jak spotkanie z bliskim przyjacielem, który owszem- humor ma niewybredny (bo też film ten jest produktem europejskim, a nie ocenzurowanym do kiczu produktem z Usa) i czasem rzuci słowem mało parlamentarnym, ale też za to go lubię. I wspominam nasze najlepsze momenty. Uroczo nieśmiałą parę, która poznała się na planie filmu erotycznego. Hugh Grant tańczący do przebojów z radia, będąc przy tym błyskotliwym brytyjskim premierem. Tradycyjne szkolne jasełka i mała dziewczynka śpiewającą tak, że dorosłym opadają szczęki. Przepiękna buzia Keiry Knightley, która stwierdza, że wyglądała "całkiem ładnie". Scena z Emmą Thompson, która usiłuje powstrzymać płacz, bo za ścianą są jej dzieci, a Joni Mitchell śpiewa "i look at love from both sides now". I nieskończenie wiele innych scen. Wszystko to ujęte lekko, zabawnie i bez zadęcia- ho ho ho my tu mamy poważny film o świętach. Sympatycznie.

Aktorzy, zwłaszcza męscy, to olbrzymia zaleta tego filmu. Nawet postaci drugorzędne są pierwszorzędnymi aktorami. Cudowne aktorki-od bardzo zapadającej w serce Laury Linney po genialna Emmę Thompson. Cudowni aktorzy dobrani w myśl zasady "dla każdego coś miłego": od budzącego westchnienia Colina Firtha, poprzez obdarzonego chłopięcym urokiem Hugh Granta, na topiącym kobiece serca głosie Alana Rickmana kończąc :)

Ponadto niezmiernie podoba mi się muzyka z tego filmu, która składa się z kilku świątecznych piosenek, od sparodiowanego przeboju z "Czterech weseli i pogrzebu" Richarda Curtisa zaczynając. Ale są też piosenki, które zapadły mi w ucho i teraz słucham ich stale, czy śpiewa je Eva Cassidy czy Norah Jones. Polecam. Warto czekać cały rok na ten film :)